Author: Haruki Murakami
Words: 73,255
Listening: 5h 24m
ISBN: 978-0593311189

I originally wrote my thoughts in Dutch, you can find the English translation below

Wat mij betreft, is dit zowat een typische verhalenbundel voor de latere Murakami (sinds Na de aarbeving).

Sommige verhalen in deze bundel spraken me weinig aan; Charlie Parker Plays Bosso Nova bevat nu niet zoveel om dieper over na te denken.

De meest geslaagde verhalen zijn voor mij Crème en Betekenissen van de Shinagawa-aap. De eerste gaat over het beleven van “zinloze” momenten— belevenissen die onaangenaam zijn, maar verder geen impact hebben op het verloop van ons leven. Het verhaalt stelt dat het van belang is om in zulke situaties een mechanisme te hebben dat je gedachten helpt ‘centreren’; om je innerlijke rust te herstellen. De tweede behandelt moeilijke thema’s over het leven van een immigrant in een vreemd land, in de typische magische Murakami-stijl.

Wat me in deze bundel verraste, is dat in De Yakult Swallows gedichtenverzameling Murakami zelf de verteller is; dit verhaal lijkt non-fictie te zijn. Dit is het enige verhaal in de bundel waarbij de eerste persoonsverteller zijn naam onthult (en het zijn wel degelijk allemaal mannen). Het laat de lezer na met de vraag of de andere verhalen ook door hemzelf worden beleefd— werkelijk of gebaseerd op zijn leven (natuurlijk zal Murakami niet echt een sprekende aap in een badhuis hebben ontmoet).

Na de aarbeving blijft mijn favoriete kortverhalenbundel van hem vanwege de thema’s en de mooie proza. In deze bundel zit naar mjin mening ook het minst “wegwerpmateriaal” in verwerkt. Mannen zonder vrouw kom tweede, daarna deze. Het is niet abnormaal dat deze bundels meer coherent aanvoelen, want ze zijn alleen geschreven rond een thema (in vergelijking met vorige oplagen, die eerdere als ‘verzamelde werken’ dienst doen).

---

ENGLISH TRANSLATION: (generated by GPT-4 and edited by me)

For me, this is somewhat a typical story collection for the later Murakami (since After the Quake).

Some stories in this collection didn’t appeal to me much; Charlie Parker Plays Bosso Nova doesn’t contain a lot to think deeper about.

The most successful stories for me are Cream and Confessions of a Shinagawa Monkey_. The first one is about experiencing “meaningless” moments— experiences that are unpleasant, but otherwise have no impact on the course of our lives. The story suggests that it is important to have a mechanism in such situations that helps ‘center’ your thoughts; to restore your inner peace. The second addresses difficult themes about the life of an immigrant in a foreign country, in typical magical Murakami style.

What surprised me in this collection is that in The Yakult Swallows Poetry Collection Murakami himself is the narrator; this story appears to be non-fiction. This is the only story in the collection where the first person narrator reveals his name (and they are indeed all men). It leaves the reader with the question of whether the other stories are also lived by him— real or based on his life (of course, Murakami didn’t really meet a talking monkey in a bathhouse).

After the Quake remains my favorite short story collection from him because of the themes and beautiful prose. In my opinion, this collection has the least amount of “disposable material.” Men Without Women comes second, followed possibly by this one. It’s not unusual that these collections feel more coherent, as they are all written around a theme (compared to previous editions, which serve more as ‘collected works’).